...
Γράφω από ανάγκη να εκφράσω.... όσα δεν μπορεί ο καθημερινός λόγος να πει....
Δεν έχω να παραθέσω βιογραφικό... δεν χρειάζεται άλλωστε νομίζω... είμαι.. ό,τι γράφω. Τίποτα περισσότερο... τίποτα λιγότερο... Όσο απλοϊκά γράφω... τόσο απλά ζω...
Αγαπώ την αλήθεια... τη ντομπροσύνη... τη μαγκιά να μπορείς να ζεις τη κάθε μέρα σαν να μην υπάρχει επόμενη...αληθινά... κάνω όνειρα κοντινά... απλώνω τα χέρια μου ως εκεί που φτάνουν... η μόνη υπερβολή... είναι πως είμαι υπερβολική... στη ΖΩΗ!
Έχω τρεις αδυναμίες... μόνο. Τη μάνα μου... τον Καββαδία... και...
Αυτά!
Πριν κάποια χρόνια, 34 τον αριθμό,
έσκασα μύτη σαυτό το κόσμο το σκληρό
φώναζα με κλάμμα και μ αναστεναγμό,
"μάνα μου γιατί μ έφερες εδώ;;;"
Εκείνη με κοίταζε με πρόσωπό τόσο λαμπερό,
χρόνια περίμενε, δέκα τον αριθμό,
με κράτησε στη ζεστή της αγκαλιά
μα εγώ φώναζα "βάλτε με πάλι στη κοιλιά!!!"
Μα δεν με ακούγανε
ή δεν μου δίναν σημασία
κι έτσι με αφήσανε
να ζήσω αυτή την ιστορία
Κόρη να γίνω που έκανε για γιος
να μεγαλώνω σαν να ήμουνα στρατός!
Πριν κάποια χρόνια, είπα πριν τον αριθμό,
ήρθα με φόρα σ αυτό το κόσμο το σκληρό,
να βασανίζω, να γίνομαι καημός,
να είμαι φίλη μα κι ο χειρότερος εχθρός!!!
18/11/2009 (επετειακό, χιουμοριστικό... γιατί έτσι μου ήρθε!!!)